تراوشات ذهن یک آشفته دل

چند روزی است که موضوعی به شدت مرا آزار می‌دهد‌. آنقدر که حتی برای نوشتنش هم دودل بودم، ولی شاید این سخنان روزی به کار همگان آید:

اگر بنا به دلایلی که کاملا مرتبط با شخص، شخصیت و روحیات خود است، از قشر خاصی حس تنفر دارید؛ به هیچ وجه کار درستی نیست که صرفا بر این اساس، دیدگاه خود را به فرزندانتان دیکته کنید.

این پاراگراف را ابتدا به خودم و سپس به دیگران یادآور شده و گوشزد می‌کنم. امیدوارم که هیچگاه چنین شرایط و موقعیتی را تجربه نکنیم و یا در مسیر خَلقِ آن نباشیم.

که اگر خدایی نکرده این چنین باشد، بدون هیچ شک و تردیدی به بدترین شکل، از مدار انسانیت دور خواهیم شد.

.

.

.

.

.

.

.

+ امید است که همگی رستگار باشیم :)

+ داستان پشت این یادآوری برای من، ۴۸ ساعت تنش عصبی، ۲۴ ساعت اندوه و خودخوری را در پی داشته است. به همین خاطر فقط به یک یادآوری کوتاه بسنده شد :)

+ تصویر هم یادآوری است که یادمان باشد انتهای کار همه با تمام کردار و گفتار و افکارمان، یک خانهِ ابدیِ سردِ تاریکِ یک در دو خواهد بود.

همیشه سعی می‌کنم که بر مدار انسانیت قدم بگذارم و از حد و حدودش خارج نشوم. این مسئله را حتی در خلوت خود و فکرهایم نیز رعایت می‌کنم.

اما امروز به نظرم از آن روزهایی بود که دلم می‌خواست هیولای غل و زنجیر شده درونم را رها کنم. به جایش منطق، انسانیت و عفت کلام را در سیاهچاله حبس کرده و بگذارم هیولا با تمام وجودش موجودات روبرویم را که در پوستین آدمی بودند،بِدَرَد؛

تا آخرین قطره خونشان را بریزد؛

گوشت تنشان را بسوزاند و حتی تکه استخوانی هم از آن‌ها باقی نگذارد.

امروز دقیقاً از آن روزهایی است که دلم می‌خواهد تمام کارکرد مغزم را به حالت تعلیق درآورم و منطق انسانی‌ام را به مرخصی اجباری بفرستم، تا رفتاری در خور آن موجودات را نشانشان دهم‌.

واقعا برخی از به ظاهر انسان‌ها، اصلا استحقاق دیدن رفتار انسانی را ندارند. و کسانی چون من با این رفتارشان در واقع دارند آن انرژی را اسراف می‌کنند. و مطمئنم روزی در درگاه باری تعالی بابت این اسراف مواخذه خواهم شد.

تنها دعایم در این روزها: دفع شر این موجودات ۲ پایی است که خود را در پوستین انسان مخفی کرده‌اند.

.

.

.

.

+ امیدوارم هیچ تجربه تلخی که فراتر از ظرفیتِ مغزیِ انسانیه، از آدم‌های اطراف خودتون نداشته باشین:)