تراوشات ذهن یک آشفته دل

روزی که عاشق شدی

بی‌منت و بی‌چشمداشت عشق بورز.

عاشق، حسابگر نیست.

او چون چشمه‌ای است که می‌بخشد تا زنده بماند،

می‌بخشد تا شیره‌ جانش نخشکد.

عشق می‌ورزد، نه از سر نیاز،

بلکه برای فراموش نکردن شیرینی عشق.

عاشق که شوی، تمام جهان در لبخند معشوق خلاصه می‌شود.

دیگر چه باک اگر دنیا فرو بریزد؟

اگر جنگ باشد یا صلح نباشد؟

تا زمانی که لبخند بر لب معشوق زنده است، دنیا معنا دارد.

می‌اندیشم که عشق، هدیه‌ خداست؛

پاره‌ای از وجود او،

تا بشر فراموش نکند

چقدر دوست‌داشتنی‌ست.

.

.

.

.

.

.

+ امیدوارم مسیر عاشق شدنمون عاقلانه باشه :)

دخترعموم (خیلی رابطه نزدیکی داریم) دیشب داشت راجع به پوست حرف میزد.

گفت یادته سال ۱۴۰۲ همش ازت می‌پرسیدم برا پوستت چیکار می‌کنی؟ روتین پوستیت چیه؟ قرص خاصی برای موهات می‌خوری؟

عید ۱۴۰۲ خیلی زیباتر از همیشه بودی، همش فکر می‌کردم رفتی بوتاکسی، چیزی زدی. پوست آینه‌ای و شفاف، موهای خوش فرم و پر، صورت لیفت شده زیبا.

فکر کردم که چیکار کردم، یادم اومد اون سال یکی از بهترین تجربیات عمرم رو داشتم سپری می‌کردم.

یکی از بهترین عیدهای زندگیم بود.

گفتم: چون خوشحال‌ترین نسخه من رو داشتی می‌دیدی این حس بهت دست داده. غم یا خوشحالی من کاملا توی صورتم تاثیر میذاره.

گفتم حتی توی عکس‌ها هم مشخصه. من هر وقت خیلی خوشحال یا خیلی ناراحتم همیشه از خودم عکس می‌گرفتم.

چون توی خوشحالی خوشگل ترین چهره و تو غم سیاه‌ترین حالت رو از نظر خودم دارم.

.

.

.

+ فقط خواستم بگم شمام امتحان کنین، اگر حس می‌کنین اونقدر خوشگل نیستین، توی لحظات عمیقا شاد زندگی‌تون و اون لحظاتی که از زندگی رضایت قلبی دارین، یه عکس از خودتون بگیرن.

توی غم‌ها هم بگیرین، اونوقت متوجه می‌شین چه جاهایی توی زندگی‌تون زیباترین بودین:)

+ جزء معدود تصاویر قابل پخش از اون زمان:)

یکی از پزشکان همکار، در زمینه مدیریت کسب و کار هم تحصیلات عالیه داشت و همیشه این رو در هر زمینه‌ای به ما گوشزد می‌کرد که:

هر مشتری ناراضی میتونه بین ۱۰ تا ۱۵ نفر رو با خودش ببره در حالی که هر مشتری راضی نهایت بتونه ۳ نفر رو با خودش همراه کنه

این مسئله همیشه توی ذهنم موند و خب در واقع این مسئله براساس کارکرد مغزی آدم‌ها اتفاق می‌افته‌.

چند وقت پیش یک بخشی از صحبت‌های دکتر مکری رو داشتم گوش میدادم درباره این صحبت میکرد که والد خوب بودن بهتره یا والد بی آزار بودن؟

و بر اساس شواهد و تحقیقاتی که انجام شده گفت: والدینی که بی وقفه تلاش میکنن که لحظات خوبی رو با بچه‌هاشون بسازن و مثلا ۱۰۰ لحظه خاص و طلایی ساختن ولی در کنار اونها ۵ تا موقعیت تلخ و ناراحت کننده هم ایجاد کردن مثلا توی جمع دوستان فرزند غرورش رو شکستن یا خاطره تلخی رو براش رقم زدن، به نسبت والدین بی آزاری که شاید موقعیت خاص و طلایی برای فرزندانشون رقم نزدن ولی هیچوقت هم خاطره تلخ و ناراحت کننده ای هم براشون نساختن، در ذهن فرزندان والدین بی آزار والدین بهتری بودن.

بعد اومدم خودم رو شاهد مثال قرار دادم. من همیشه این جملات رو به خودم میگم:

والدین من مثل من یک بار تجربه زندگی داشتن

یکبار تجربه مادر و پدر شدن داشتن

اون‌ها هم مثل من دارن یاد میگیرن

اون‌ها هم هیچوقت کامل و بی‌نقص نیستن

اون‌ها هم قربانی چرخه معیوب ناآگاهی در تربیت و نیازها بودن

اون‌ها هم تلاش خودشون رو کردن

اون‌ها هم از هیچ زحمتی فروگذار نکردن

و...

من هر روز این‌ها رو به خودم یاد آوری میکنم، ولی همیشه اتفاقاتی می‌افته و رفتارهایی میکنن که اون بخش تلخ برام بسیار پررنگ میشه و قلبم بابت رفتارشون میشکنه.

بعد تمام خاطرات تلخی که بهم دادن رو یادم میاد و مدام اون جملات کم رنگ و کم رنگ میشن.

فکر میکنم خیلی از آدم‌ها این تجربیات رو دارن و واقعیت اینه که مغز خاطرات بد رو بیشتر و با جزئیات دقیق تر به خاطر میسپاره درحالی که خاطرات خوب اونقدر دقیق توی حافظه نمی‌مونن.

یکی از دلایل مهم علمیش هم اینه که اساس بدن و تک تک سلول ها برای حفظ بقاست. شادی هیچوقت عامل خطری برای بقا نبوده پس بدن با شادی هشداری دریافت نمیکنه. ولی زمان ناراحتی، استرس، فشار عصبی، ترس و هر خاطره تلخ و منفی، مغز یه سیگنال خطر دریافت میکنه.

پس تمام اون حس و خاطره رو ثبت میکنه تا دفعه بعد اگر مجدد تجربه کرد بدونه که این خطرناکه و باید ازش دوری کنه.

با تمام این‌ها دیگه فکر نکنم نتیجه چندان سخت باشه.

نارضایتی همیشه مخرب‌تره و به همون اندازه پیشگیری از نارضایتی خیلی موثرتر از حس رضایتی خواهد بود که حالا فی مابین ۱۰ بار رضایت، ۲ بار هم اتفاق بد افتاده باشه‌.

من به عنوان یه انسان میدونم برای رشد همه جانبه باید یه سری سختی‌ها و تلخی‌ها رو تجربه و تحمل کنم. ولی به نظرم همه اون سختی ها رو تلخی ها رو میتونم از جامعه، اطرافیان، مدرسه، دانشگاه، کار و ... بگیرم و تنها محیط خوبی که همیشه بدونم برام بدون هیچ آسیبی و امنه، خانواده‌امه.

از همون‌هایی که توی مسیر رشد حتی اگه کار اشتباهی ازت سربزنه میدونی میتونی با اطمینان برای به والدینت بگی و بدونی بهت کمک میکنن و راهنمایی درست میدن تا کار اشتباهت رو اصلاح و جبران کنی. بدون اینکه مدام بخوان سرزنش کنن، قلبت رو بشکنن یا بگن اصلا اشتباه کردی اومدی اینجا و ...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

+ زیاد نوشتم، ولی امیدوارم اول برای خودم و بعد برای دیگران مفید باشه.

+ هیچکس کامل و بی‌ نقص نیست، ولی واقعا اگر خانواده تو هر شرایطی اون نقطه امن بچه باشه؛ به نظرم ۸۰٪ مسیر تربیت بی‌ نقص پیش رفته.

+ من صاحب نظر نیستم، فقط تجربیات خودم رو با دانشی که از تجربیات و دانش دیگران نشات گرفته تطبیق میدم.

+ آگاهی شاید خوب بنظر برسه (واقعا خوبه)، ولی عمیقا دردناک و ترسناکه:)

+ آگاهی همراه با عمل، درست و مفیده. مثل اونی که همیشه توی قرآن و کتاب‌های دینی و اندیشه خوندیم و همیشه سوال امتحان بوده

ایمان + عمل صالح

این پست حاوی احساسات تلخ و ناراحت کننده است. می‌توانید آن را نادیده بگیرید.

زرشک‌پلو با مرغ اگر آدم بود، بی‌تردید همان تازه‌عروسِ زیبا و دلربایی می‌شد که همسرِ پسرِ خان است؛

از همان‌هایی که باور دارند تا وقتی مادر نشده‌اند، هنوز عروس‌اند و باید چنان تازه‌عروس‌ها بدرخشند و بروند و بیایند.

از آن زن‌هایی که از هر لحظه‌ی زندگی لذت می‌برند، و دیگران هم با دیدنشان دلشان غنج می‌رود.

بانویی شیک و خوش‌پوش، با عطری زعفرانی که تا هفت کوچه می‌رود، و لب‌هایی سرخ چون زرشک.وقتی به مهمانی می‌رود، گل سرسبد مجلس است؛ همه آرزو دارند چند لحظه با او هم‌کلام شوند و از نرمیِ گفتارش لذت ببرند.

زرشک‌پلو با مرغ، در خیال من، همان آدمی است که می‌داند کجا چه بگوید و چه کند؛ کسی که در دل همه جای دارد و کمتر کسی از بودنش پشیمان می‌شود.

او همان عروسِ نازنینی است که مادرشوهر و خواهرشوهرهای سخت‌پسند، با دیدنش لبخند می‌زنند و در دلشان می‌پرسند:

«این عروس، پاداش کدام کار نیک ما بوده است؟»

کباب کوبیده اگر آدم بود، بدون شک از آن مردهای قوی‌هیکل و بزرگ می‌شد که می‌توانی همیشه رویشان حساب باز کنی.

نمی‌دانم چرا، ولی هر بار کباب کوبیده‌ پروپیمان را می‌بینم، یاد صفیِ انیمیشن پهلوانان می‌افتم — همان مرد ستبر و درشت‌اندامی که زیر این هیکل عظیم، دلی نرم و کودکانه دارد.

دلی که با دیدن زن و بچه‌های داغدار می‌لرزد.

او از آن آدم‌هایی‌ست که همیشه سعی می‌کند هیچ‌کس ناراحت نباشد و همه از زندگی لذت ببرند.

دقیقا مثل همان کوبیده‌هایی که پدر خانواده، هر جمعه با عشق برای اهل خانه درست می‌کند.

کباب کوبیده، در تصورات من، همان آدمی‌ست که در هر شرایطی می‌توانی رویش حساب کنی. هرقدر هم اوضاع تلخ باشد، او با حضورش گرمایی به دلت می‌دهد و لبخندی به لبت.

مثل یک دوست قدیمی که در اوج سختی‌ها می‌گوید: «غصه نخور، درستش می‌کنیم.»

.

.

.

ارزش افزوده :)

کباب کوبیده، از آن مردهایی‌ست که با آستین بالا زدنش، زندگی طعم کار و عشق می‌گیرد. لبخندش بوی دود و زغال می‌دهد، و نگاهش آرامش حیاط‌های قدیمی را دارد؛ همان‌جا که بچه‌ها دنبال توپ می‌دویدند و مادرها از پشت پنجره صدایشان می‌زدند: «غذا حاضره!»

یه بنده خدایی از دکتر پرسید:

من سال‌ها بود که با پدرم قطع رابطه بودیم. هفته گذشته ایشون فوت شدن و من هیچ احساسی به مرگش ندارم. خیلی برام همه چی عجیبه. من خیلی آدم احساساتی هستم ولی این بی‌تفاوتی برام عجیبه. به نظرتون این بی‌حسی من نرمال هست؟

جواب دکتر ساده بود:

قطع ارتباط با پدر یا مادر یکی از سخت‌ترین و آخرین تصمیم‌هاییه که یه آدم ممکنه تو زندگیش بگیره. می‌دونم گفتنش راحته ولی در واقعیت تابوه، اما خیلی از آدم‌هایی که رابطه‌شون با پدر و مادرشون قطع شده، بعد از مرگشون نه دلتنگشون می‌شن و نه حس پشیمونی دارن.

چون خیلی وقتا اون رابطه اون‌قدر سمی، سنگین یا پر از کنترل و انتقاد بوده که آدم عملا قبل از مرگشون، سوگواریش رو کرده. مثلاً کسی که هر بار با مادرش صحبت می‌کرد، آخرش با گریه گوشی رو می‌ذاشت، یا پدری که هر تلاش برای گفت‌وگو باهاش به تحقیر یا قهر ختم می‌شد… این آدم‌ها دیگه چیزی برای از دست دادن ندارن، چون رابطه‌ی واقعی سال‌ها قبل تموم شده.

و من در طول این پرسش و پاسخ فقط به این فکر می‌کردم که اگه یه روز اینطور والدی بشم چی!!!

شاید خیلی از ماها خودمون این حس رو تجربه کرده باشیم. واقعا خیلی تلخ، ناراحت کننده و وحشت آوره.

امیدوارم هیچوقت هیچکس اینطور والدی برای بچه هاش نباشه.

.

.

.

.

.

.

+ این پرسش و پاسخش اول یه نصیحت مهم برای خودم و شاید یه تلنگر برای ما بقیه.

عاشق یادداشت کردن هستم. گاهی همه مواردی که در زندگیم رخ می‌دهد را می‌نویسم. گاهی نیز پشیمان می‌شوم و با خود فکر می‌کنم اگر روزی کسی این یادداشت‌ها را بخواند چه؟!

یک دفترچه یادداشت دارم که برای حساب و کتاب‌های مالی است. البته قدمت چندانی ندارد، چون همیشه آن‌ها را در برنامه بانکی گوشیم مدیریت می‌کنم. ولی این مدت بنا به دلایلی لازم بود که با ریزِ جزئیات آن‌ها را مکتوب کنم‌.

حتی یادم هست قبلا دفترچه‌‌ای داشتم که لیست اعمال عبادی از دست رفته‌ام را در آن می‌نوشتم‌. تا اینگونه شاید کمی کمتر گول شیطان درونم را بخورم و آنچه لازم بود را به سرانجام برسانم.

ولی امروز به شکل عمیقی فکر می‌کردم آیا هیچیک از ما، دفتر حسابی برای حرف‌هایمان داریم؟ دفتری که در آن حرف‌ها، رفتار و اعمالمان نسبت به دیگران را در آن ثبت کنیم.

که در آن سطرهایی باشد که نیش و کنایه‌های امروزمان را بنویسیم. یا جدول‌هایی که در آن تعداد دل‌هایی که شکستیم را ثبت کنیم. شاید حتی بخشی هم برای جبران خسارت درنظر گرفته باشیم.

حس می‌کنم تمام دفترهای حسابی که تا الان داشته‌ام، پوچ و بیهوده بوده‌اند.

فکر می‌کنم چه خواسته و چه ناخواسته دل‌های بسیاری را رنجانده‌ام. با سخنانم افراد زیادی را آزار داده‌ام و رفتارم بسیاری را در خود حبس کرده‌ است.

شاید اگر یکبار جرات می‌کردم و دفترِ حساب شخصی زندگیم را می‌نوشتم؛ ادامه راه این زندگی بسیار متفاوت میشد.

ولی من هنوز هم جرات امتحانش را ندارم.

آدمی فراموشکار است و فراموشکار...

ولی جای زخم‌ها همیشه ماندگار است و ماندگار...

چشم‌هاش از خجالت فقط زمین رو نگاه می‌کرد.

خندوندمش که یخش باز شه، بیشتر خجالت کشید.

حالا یه انارِ سرخ بود که زمین رو نگاه می‌کرد،

و این انارِ سرخ، دل من رو برد.

درد برای من واژه عمیقی است که تجربیات زیادی را به همراه دارد. ولی جالب است که تاب آوری من در برابر دردهای جسمی بسیار کمتر از آسیب‌های روحی است.

طوری که زخم کوچکی روی انگشتم به راحتی می‌تواند اشکم را در بیاورد ولی می‌توانم تجربه یک فروپاشی روانی درونی را با لبخندی در ظاهر پشت سر بگذارم.

اما امروز برای اولین بار در عمرم، بدون هیچ واکنشی یک درد عمیق را مدیریت کردم. نمی‌دانم. شاید چون عاشق چایی‌ام این مدیریت موفقیت آمیز بود :)

در پایانه در جوار خانواده منتظر نشسته بودم. لیوان کاغذی لبریز از چایی را برداشتم که گوارای وجودم شود.

اما لیوان در کمال تعجب رقص کنان چرخید و تمام محتویات خود را روی من ریخت.

من، در کمال آرامش بدون هیچ واکنشی که صدا داشته باشد یا تغییری در چهره ام ایجاد کند؛ ایستادم و تنها سعی کردم پارچه های لباس را از تنم فاصله دهم.

در حالت نرمال تا پیش از این چه می‌کردم؟

به شدت شوکه می‌شدم، احتمالا جیغ کنترل شده‌ای میزدم و اشکانم به خاطر درد سرازیر میشد.

اما اینبار در کمال آرامش به سمت سرویس بهداشتی رفتم. بخش‌های سوخته از پوستم را به سرعت برای دقایقی زیر آب سرد گرفتم تا از زدن تاول جلوگیری کنم. بعد لباس‌‌های اضافه را از ساک درآوردم و لباس‌هایم را تعویض کردم.

سوار ماشین شدم و چای جدید دیگری که جایگزین کرده بودم را خوردم :)

الان حدود ۲ ساعتی از این قضیه می‌گذرد و من فکر می‌کنم که می‌توانستم از آن اتفاق یک تراژدی تمام عیار بسازم ولی این بار با آرامش اوضاع را مدیریت کردم و حتی با لبخندی عمیق از خانواده جدا شدم.

.

.

.

.

+ از این بخشِ بزرگ شدن لذت میبرم :)

+ در حال حاضر می‌تونم به صورت خود خواسته لوس و تراژدی ساز باشم یا آرام و قوی :)

+ اگر خدایی نکرده بر اثر برخورد آب جوش روی پوست جایی از بدن سوخت همون لحظه بدون معطلی ۱۰ الی ۱۵ دقیقه اون بخش از بدن رو زیر آب سرد بگیرین. تاول نمی زنه و قرمز نمیشه دیگه.

+ اضافه کنم شاید این اتفاق به عنوان تاب آوری زیاد ساده به نظر بیاد. اصل تاب آوری حسابی رو میشه اونجا فهمید که مثلا یه ورزشکار توی میدانی مثل المپیک مدال طلا رو از دست میده و اونجا فشار زیادی بهش وارد میشه. تاب آوری زمانی به کمکش میاد که بتونه این دشواری و فشار رو به درستی مدیریت کنه و به پیشرفتش کمک کنه. گفتم المپیک میتونم یه مثال خوبش رو آقای زارع توی کشتی امسال مثال بزنم

+ تاب آوری توی مشکلات ریز و درشت، از پیش پا افتاده ترین تا بزرگترین میتونه به انسان کمک کنه که روان سالم‌تری داشته باشه :)

من یک سکه آهنی هستم.

حق داری اگه دیگه منو نشناسی؛ سن و سالم بالاست و دیگه کمتر جایی پیدام میشه.

الانم رو نبین که پیر و فرسوده‌ام، یه زمانی برای خودم کسی بودم.

پوست نقره‌ایم اونقدر می‌درخشید که از ۱۰ متری هم چشمک می‌زدم.

اگه یه وقت از جیب کسی بی‌هوا می‌افتادم، حالش واویلا بود... و اونی که من رو پیدا می‌کرد؟ خوشحال‌ترین آدم روی زمین می‌شد.

آخرین روز کاریم رو خوب یادمه. یه پسر جوون رعنا منو انداخت توی دل یه تلفن سکه‌ای. بعدا فهمیدم که هر روز، سر یه ساعت خاص، میومده تا چند دقیقه با یارش حرف بزنه.

من شاهد آخرین مکالمه‌شون بودم. داشت با هیجان و اضطراب اتمام حجت می‌کرد که:

" همین امشب میام خواستگاری "

عشق، شادی، اضطراب؛ همه توی صدای هردوشون موج می‌زد.

راستش همیشه دلم می‌خواست بدونم ته قصه "بیژن و منیژه" ما چی شد. ولی اون روز آخرین باری بود که کار اصلیم رو انجام دادم:

" برقراری تماس از طریق تلفن سکه‌ای "

بعد از اون روز سال‌ها گذشت. الان؟ گوشه کابینت یه خونه‌ام.

آقای خونه منو برای سر سفره هفت سین کنار گذاشته؛ می‌خواد باهام خانمش رو سورپرایز کنه و سال جدید رو اینطوری شروع کنن. چون انگار خیلی خاطرات برای مرور دارن.

راستش وقتی من رو اینجا آوردن، خواب بودم. پیری و هزار جور دردسر و فراموشی...

اما یه لحظه که کنار بقیه سین‌ها سر سفره نشسته بودم، صدای آشنایی رو شنیدم:

"قندِ زندگی من چطوره؟"

صدای مرد خونه بود که ادامه داد:

"بیا منیژه خاتون... بیا که سفره چشم انتظار اومدنته"

باورم نمی‌شد! صدای بیژن و منیژه قصه زندگی خودم بود.

همون عاشق و معشوقی که یه روز، پای تلفن سکه‌ای، داشتن رویای زندگیشون رو به هم می‌بافتن.

و اون شب، من خوشحال‌ترین سکه پیر و قدیمی دنیا بودم.

بی‌هیچ جلایی، با تنی پر از خط و خش...

ولی بیشتر از هر زمان دیگه‌ای، می‌درخشیدم.

امروز مدام کلمه "پذیرش" در سرم تکرار می‌شد. شاید در نوشتار، گفتار و بیان راحت به نظر بیاید ولی عمل به آن بدون شک جز سخت‌ترین کارهای دنیاست.

اگر پذیرش می‌توانست وارد سامانه مشاغل جهانی شود، مطمئنم از نظر درجه سختی جز ۱۰ شغل اول می‌شد.

شاید بسیاری از شما همین الان که این نوشته را می‌خوانید با خود بگویید مگر پذیرش چیست؟ چرا شما آدم‌های مجازی فکر می‌کنید اگر ۲ کلمه قلمبه و سلمبه را کنار یکدیگر بگذارید و چیزی بگویید، یعنی بسیار دانایید؟! چرا فکر می‌کنید عقل کل هستید و دکترای روانشناسی دارید؟!

شاید اینگونه ادامه دهید که: اتفاقاً پذیرش هم سخت نیست. ما هر روز در این دنیای ناعادلانه در حال پذیرش اتفاقات ریز و درشت هستیم. تمام بدبختی‌هایمان را پذیرفته‌ایم که حال زنده‌ایم.

واقعیت این است که شما درست می‌گویید. من گاهی فکر می‌کنم که خیلی می‌دانم ولی با همین تلنگرهای ریز و درشت متوجه می‌شوم که علم بسیار اندک و ناقصی دارم و به خاطر یادآوری سپاسگزارم :)

ولی درباره پذیرش باید بگویم که آداب و قاعده‌ای دارد. اگر درست انجام شود بسیار هم نتیجه بخش خواهد بود.

از کجا بفهمم پذیرش به درستی صورت گرفته است؟

آنجا که دیگر آن مسئله با ناراحتی در ذهنت نیاید.

تصور کن بچه مدرسه‌ای هستی و امروز کارنامه‌ات را گرفته‌ای و با نمرات خوب قبول شده‌ای. حال امروز میخواهی اولین روز از تعطیلات تابستانی لذت بخشت را آغاز کنی. دقیقاً صبح است و تازه از خواب بیدار شده‌ای. احساس آرامش عمیقی داری و حس می‌کنی هیچ چیزی برای نگرانی وجود ندارد.

آرامش رسیدن به پذیرش دقیقاً چنین حسی است. آن موضوع بعد از پذیرشِ درست، ممکن است همیشه پابرجا بماند؛ ولی دیگر تو را اذیت نمی‌کند.

تمام این سخنان برای من، از پذیرش این موضوع شروع شد که:

واقعیت این است امکان دارد هیچگاه فرزند دلخواه خانواده نباشم و همیشه دوست داشتن و رفتار پدر و مادر با هر فرزند متفاوت است.

همیشه تصور می‌کردم درونم همچون سیاهچاله‌ای عمیق و قبرستانی تاریک است که می‌توانم با خیالی آسوده همه چیز را در آن دفن کنم.

بی‌خبر از آنکه روزی همه این مردگان از خاک فراموشی سربرآورده و مرا احاطه می‌کنند.

آن زمان دیگر نه راه فراری می‌ماند و نه نسیان به کار می‌آید.

همگی روزی مجبور می‌شویم که چهره بدون نقاب خود را بپذیریم و با آن رو به رو شویم‌...

کف اتاق خوابیده‌ام. اتاقی ساده با دیوارهای سفید و کمدی که بخشی از آن به کتابخانه تبدیل شده است. دنیایی که پر از داستان‌هاست و مرا از این جهان جدا می‌کند.

گرمای چیزی را روی پوستم حس می‌کنم. گویی که دستان گرم و مهربانی با لطافت تمام، صورتم را نوازش می‌کند. چشمانم را که باز می‌کنم، تابش رگه گرمی از نور را می‌بینم. خورشید چون مادری مهربان مرا با نوازش از خواب بیدار می‌کند.

نفس عمیقی می‌کشم و اکسیژن خالص را به درون ریه‌هایم می‌برم، اکسیژنی با طعم خوش بهار نارنج. عطر بهار نارنج از لای پنجرهِ بازِ اتاق، پرسان پرسان خود را به داخل رسانده تا خودی نشان دهد.

این رایحه زندگی بخش را مدیون گنجشکک ریز نقشی هستم که هر صبح روی شاخه درخت بهار نارنج می‌نشیند و آواز عشق سر می‌دهد. این نشستن نرم و نازک و تکان‌های ریزش باعث می‌شود شکوفه تازه شکفته بهار نارنج از خواب خوش بیدار شده و اعلام حضور کند.

حتی خروس پر ادعای ساکنِ در حیاط نیز حرفی برای گفتن دارد. او هر روز با طلوع خورشید تلاش می‌کند آدم‌هایی که با نوازش نور، عطر بهار نارنج، صدای پرندگان خوش نوا و نسیم خنکِ صبح بیدار نشده‌اند را با صدای پر ابهت و جدی‌اش بیدار کند.

گویی با طلوع، تمام هستی دست به دست هم می‌دهد تا زندگی را در رگ‌های این مخلوق متفاوت، به جریان بیندازد.

و من هنوز هم به دستان نوازشگر خورشید خیره شده‌ام و عطر بهار نارنج مهمان اتاقم است.

کاش نوری که از پنجره به درون اتاق می‌تابد، هرگز خاموش نشود.

متن پیش رو، برشی از صحبت های روزمره بین دو خواهر است که مدتی است خواهر کوچکتر بنا به دلایلی مهمان خواهر بزرگتر شده است. برای درک بهتر مکالمه بین دو خواهر بهتر است خلاصه ای از اتفاقات هفته رو بخوانید.

سه‌شنبه این دو خواهر با یکدیگر در جستجوی سنگ پا برای مادر به بازار محلی ( سه‌شنبه بازار) رفتند.

شرایط کلی بازار: محیط در فضای خالی و زمین خاکی است و غرفه ها در کنار یکدیگر هستند. اجناس یا روی زمین یا روی میز چیده شده‌اند. ابتدای بازار پر از لباس های دست دوم است که نه‌تنها به شکل نامناسبی ارائه می شوند (روی هم به صورت تپه تلنبار شده‌اند)، بلکه حتی تصور میکنم قبل از عرضه شستشو هم نشده‌اند.

و متاسفانه مردم به خاطر شرایط اقتصادی و زندگی به شدت اسفبار، این لباس ها را میخرند. (حجم غم بسیار زیادی با دیدن این صحنه به قلبم سرازیر شد)

مردم در ذهن نگارنده: براساس شکل ظاهری، طرز پوشش، شیوه صحبت کردن، مدل راه رفتن، نگاه کردن به دیگران، برخورد اجتماعی و ... بیشتر از قشر سطح پایین جامعه از نظر اقتصادی و فرهنگی هستند (این جمله ابدا توهین نیست، بلکه کاملا با ناراحتی از شرایط نوشته شده است)

مورد دوم: یک شب به همراه خانواده به یک پارک جدید در محله دیگر رفتیم و شام را آنجا خوردیم که بچه ها هم بازی کنند. از پارک حس معذب بودن گرفتیم.

شرایط پارک: محیط پارک پر از ته سیگار، پر از سگ های ولگرد ( بالغ بر ۱۰ سگ فقط در بخشی که ما نشسته بودیم پرسه می زدند)، بدون نگهبان و پارکبان بود. تنها مزیت ویژه که از نظر ظاهری که ما را برای انتخاب پارک جدید از دور جذب کرد، درختان بسیار بلند و سبزش بود.

افراد حاضر در پارک از دید نگارنده: مردم به نسبت آرام و کودکان شاد و بازیگوش، اما جوان ها و نوجوان هایی با ظاهر خشن، دارای خطوط روی بدن، بدون استثنا در حال کشیدن دخانیات و دور دور با موتور های پرصدا در محیط پارک که پر از کودکان کوچک بود.

با توجه به مقدمه، حال متن اصلی

خواهر کوچک: حس میکنم واقعا برای محیط های اینطوری مناسب نیستم. خیلی خودخوری میکنم و فکرم درگیر میشه. واقعا چرا مردم اینطوری میشن! خیلی بده.

خواهر بزرگ: محیطِ چی؟!

خواهر کوچک: مثل سه‌شنبه بازار و پارک فلان محله که رفتیم. اذیت میشم. خیلی مغزم درگیرشون میشه. ظاهرشون، رفتارشون، سطح رفاه‌شون، بچه‌هاشون، نگاه‌هاشون و...

همه چیزشون اذیتم میکنه. هرچند فکر میکنم آدم سازگار میشه، شاید اگه توی اون محیط زندگی کنم سازگار بشم. بالاخره سازگاری یکی از ویژگی‌های آدمیزاده. ولی به شخصه اعصابم زیاد بهم میریزه.

خواهر بزرگ( با قیافه ای که انگار ناراحت شده، در حالی که محل زندگی اونها خوبه): خب محل قبلی که خودت زندگی میکردی همونطوری بوده که الان میگی بدت میاد.

خواهر کوچک: همسایه های محل قبلی کاملا آروم، معمولی و ساده بودن. خود محل هم آروم بود. آدما معمولی بودن، در طول روز همیشه توی محوطه پر از بچه هایی بود که بازی میکردن و من رفتار نامناسبی ازشون ندیدم. البته روزها کاملا معمولی و خوب و آروم بود.

آخر شبها کارتن خوابها می اومدن توی فاصله بین لبه های بلند حوض میخوابیدن

خواهر بزرگ: خب ما اصلا اینجا کارتن خواب نداریم.

خواهر کوچک: جوان های ۲۰ ساله ۱۱ و ۱۲ شب به بعد می اومدن و توی فضای سبز جلوی ساختمون، لی حوض موارد ناسالم مصرف میکردن.

خواهر بزرگ: ولی چند باری که من اومدم، محله‌ات همون حسی که میگی اون آدم‌ها دادن رو میداد.

پایان

.

.

.

.

.

+ طولانی شد، ببخشید.

حستون نسبت به این مکالمه با اون پیش فرض ها چیه؟

من یک لیوان هستم.

بیشتر اوقات تنهایم و دلم می‌خواهد در قفسه، کنار دیگر اعضای خانواده باشم. اما متاسفانه مانند یک کودک رها شده در خیابان، روی میز یا درون سینک ظرفشویی در همان وضع آشفته، به حال خود رها می‌شوم. به راستی بشریت کشف سندروم رهاشدگی را مدیون من است.

با تمام این اوضاع، از لیوان بودن خودم خوشحالم. من به زندگی این آدمی زاده‌های عجیب و غریب، گرما می‌بخشم. یار و یاور روزهای سرد زمستانی آن‌ها هستم.

چه بسیار لحظات سختی را که در کنارشان بودم و بی‌هیچ منتی سرمای تنشان را به جان خریدم و گرمای خود را به آنان هدیه دادم؛ تا آن‌ها در بزرگسالی از طرحواره رها شدگی در امان بمانند.

با این حال روزی در میان این رها شدن‌های مداوم، ترکی مهمان تنم شد. دیگر نمی‌توانستم با این تنِ خسته، گرمای وجودم را به خوبی نگه‌دارم.

تصور کردم که به انتهای خط زندگی رسیده‌ام و دیگر امیدی نداشتم. آخر چه کاری از دست یک لیوان ترک خورده و ناقص برمی‌آید.

بالاخره روز پایان فرا رسید و دست آدمی زاده‌ای آمد و مرا با خود برد‌. من هم چشمانم را بسته بودم تا به آرامی از این دنیا بروم، اما بعد از مدتی متوجه سنگینی درونم شدم.

چشمانم را که باز کردم دیدم همسایه گلدان‌هایی رنگی شده‌ام که حال زندگی بخش گل‌های دورن خود هستند.

در این لحظه نه تنها دیگر رها و بی‌پناه نیستم، بلکه هر روز زیر نور دستان گرما بخش خورشید می‌درخشم و گرمای زندگی را به گل سرخم هدیه می‌کنم.

.

.

.

.

+ این مجموعه، سری نوشته‌های کوتاهی هستن که دنیا رو از دید چیزی غیر از آدمی زاده ها باهم ببینیم.

تکامل مسیر پرپیچ و خمی است.

گاه آنقدر تو را مجذوب خود می‌کند که حس می‌کنی دیگر بهتر از این نمی‌شود؛

و تو باید چون ماشینی بی‌توقف کار کنی و به جلو بروی.

و گاهی آنقدر سخت و زجرآور می‌شود که دلت می‌خواهد این زندگی را بگذاری و خودت را از روی پشت بام هم که شده، پایین بیندازی؛

و طوری این افتادن را برنامه ریزی می‌کنی که به مرگ حتمی دچار شوی.

و تکامل

مسیر بین این دو تصمیم است.

زندگی یا مرگ

و تو مدام در میان این دو مقصد در رفت و آمدی، تا زمانی که دیگر جانی در بدن نداشته باشی.

+ امیدوارم زمانی که واقعا جانم به لبم رسید، بی هیچ نقشه شوم و دردناکی، این دنیا و متعلقاتش را ترک بگویم، با فراغ بال و خیالی آسوده.

در و دیوار اتاقم بوی عشق می‌دهد. فکر کنم دیشب از شدت خوردن خاطرات، عمیقا مست شدم

و هر آنچه درون قلبم بود را بالا آوردم.

تمام آن عشق باقیمانده در قلبم را؛

تمام آن لحظات خاص و ناب را؛

و تمام آنچه که برای او انبار کرده بودم و او نمی‌خواست که بماند. ظرفیت پیمانه‌اش بسیار ناچیز بود.

فکر می‌کنم یک باغ بزرگِ پر از گل‌های سرخ، درون قلبم به حد جنون رسیده

و گل‌ها دیگر جایی برای رشد و ماندن نداشتند.

خارهایشان به درون قلبم فرو رفت و عصاره شان از چشمانم بیرون آمد.

حال کل اتاقم بوی عشق می‌دهد؛ عشقی که جایی برای سرازیر شدن نیافته و منتظر است آنکه لایق آن عشق است از راه بیاید‌،

تا تمام آن گل سرخ‌ها را نثارش کند؛

تا غوطه ور شود در تمام خواستن من؛

و مانند الهه‌ای میان قلبم پرستش شود

در خانه‌ای که دیگر وجود نداشت، یک صدا هنوز زنده بود...

صدایی که بلندتر از هر سکوت و عمیق‌تر از هر تاریکی بود

صدای یک زن، یک زن تنها و مطرود در میان انبوهی از آدمیان

زنی که یک شب زمستانی، بارش اولین برف، رد پایش را برای آخرین بار به یادگار گذاشت

او رفت...

ولی زمستان در آن خانه برای همیشه ماندگار شد؛زمستانی سرد و استخوان سوز که به اعماق وجود آدمی نفوذ می‌کند.

او رفت...

ولی صدای خنده‌هایش؛

گریه شبانه‌‌اش؛

و حتی سکوتِ آرامش برای همیشه ماند

حال دیگر نه زنی است و نه خانه‌ای و نه ردپایی.

ولی صدای او بی‌وقفه می آید

هرچند دیر، هرچند دور.

و تنها یک نفر است که تا ابد این صدا را می‌شنود؛ چون زنگ ساعتی قدیمی، که هر روز گذر زمان را بیشتر به رخ می‌کشد.

تا خاطرات او را در خود غرق کند و به تباهی بکشاند.

سال‌ها بود که گوشه اتاق، پشت پرده‌ای ضخیم، آینه‌ای قدیمی پنهان شده بود. انگار او را به عمد فراموش کرده بودند.

پرده هرگز کنار نمی‌رفت و حتی لایه‌ای ضخیم از غبار غم، روی قاب چوبی حکاکی شده‌اش نشسته بود. اما او در سکوت، همیشه منتظر بود.

برای من، آینه نه یک شیء ساده، که صدای سرزنشگری بود که هرگز خاموش نمیشد‌. هر بار که به او نگاه می‌کردم، چیزی بیش از یک تصویر می‌دیدم؛ حقیقتی که هیچگاه جرات رو به رو شدن با آن را نداشتم.

اما آن روز چیزی تغییر کرده بود. شاید خستگی از تمام نقاب‌هایی که هر روز به چهره می‌زدم، شاید هم نیاز به فهمیدن.

پرده را کنار زدم. نور کم جانِ خورشید روی قاب قدیمی افتاد و من، انگار که به دادگاهی کشیده شده باشم، بی‌حرکت مقابلش ایستادم.

چهره‌ام را دیدم. نه آن چهره‌ای که دیگران می‌شناختند؛ بلکه چیزی زنده‌تر، خام‌تر و واقعی‌تر. سکوتِ میان ما سنگین بود. ناگهان آینه لب به سخن گشود:

"این همه فرار ارزشش را داشت؟!"

لحنش آرام بود، اما کلماتی که می‌گفت سنگین‌تر از تمام بارهای دنیا بودند.

"خودت را از من پنهان کردی، اما فکر کردی می‌توانی خودت را از خودت پنهان کنی؟"

کلماتش درست وسط قلبم نشستند. نفس عمیقی کشیدم، اما هیچ جوابی نداشتم. آینه ادامه داد:

"درونت، زشت‌تر از آن است که چهره زیبا بتواند آن را پنهان کند، اما ..."

لحظه‌ای مکث کرد. سکوتش طولانی بود، اما وقتی دوباره سخن گفت چیزی در صدایش تغییر کرده بود؛ نرمی و امید.

"اما تو فرق کرده‌ای. حال درون و بیرونت شبیه شده است. هر دو شبیه انسانی است که از مسیر تاریکی برگشته؛ خسته، اما زنده. کسی که حالا آماده است تا خودش باشد. این بار بدون نقاب."

اشک در چشمانم حلقه زد. آینه راست می‌گفت. سال‌ها خودم را از او و از خودم پنهان کرده بودم. اما حالا چیزی تغییر کرده بود. شاید دیگر وقتش بود که حقیقت خودم را بپذیرم.

"آینه، تو همیشه مرا صدا می‌زدی، اما من..."

صدایم لرزید. آینه پاسخ داد:

" مهم نیست. همیشه وقت برای بازگشت هست. خودت را پیدا کن."

نور خورشید بیشتر شد. آینه دیگر صدایی نداشت، اما حس کردم که برای اولین بار، چیزی در وجودم سبک‌تر شده است. من، خودم را پیدا کرده بودم.

روی صفحه کتاب مورد علاقه‌اش نوشته بود: (آخرین یادداشت)

اگه روزی من از تمام صفحات زندگی‌ات محو شدم و جایی برای پیدا کردنم نبود؛ فقط کافیه دنبال خط طلایی خورشید بری.
همیشه همانطور که خورشید از افق میگذره، من هم جایی اون طرف دنیا، زیر آسمانی که همیشه می‌شناختیش، خواهم بود.
جایی که خورشید موقع غروب به کوه‌ها میرسه؛
روی صندلی چوبی همیشگی
توی ایوان یه کلبه گرم و کوچک
وسط گل‌های مزرعه آفتاب گردان، منتظرت نشستم.
نگران نباش، خورشید همیشه راه رو نشونت میده.

غمگینم

انگار که پاره سنگی به سنگینی تمام دردهایم روی قلبم خانه کرده

و مانند آدمی گیر افتاده در باتلاق، هر لحظه پایین‌تر می‌رود

و در هر بار پایین‌تر رفتن، تمام باقیمانده زندگیم را از درونم خارج می‌کند؛ تا زمانی که کل قلبم را بگیرد و دیگر جانی در بدنم نماند.

گاهی خاطرات فقط با گرفتن جانت راضی می‌شوند

زمانی که تو را مرده متحرکی ببینند که در این دنیا چنان سرگشتگانی مجنون سیر می‌کنی

تا دیگر جسم فانی‌ات هم خسته و فرسوده شود و هر دو تو را ترک گویند

-دوستت داره؟
+آره
-بهت گفته دوستت دارم؟
+نه!

پس از کجا میدونی؟

+همیشه در نوشابه هام رو برام باز میکنه
همیشه کفشام رو جفت میکنه
همیشه میدونه بعد از بستنی آب میخوام
همیشه میدونه برف ببینم دوست دارم آدم برفی درست کنم

* پیش از شروع: داستان کمی بلنده ولی من دوسش دارم*

تا چشم کار می‌کند سیاهی و تاریکی است
هیچ نوری نیست
ولی جریان هوا را روی پوستم حس می‌کنم
صدای زوزه باد را لا به لای قفسه‌های چوبی کتابخانه می‌شنوم
انگار که در اینجا خاک مرده پاشیده‌اند
هیچ چیزِ زنده‌ای نیست
حس کردم در دنیای مردگانم
همان قدر سرد، تاریک، ترسناک و ساکت
بوی خاک و برگه‌های کتاب با یکدیگر قاطی شده است
تنها نکته مثبت اینجا همین رایحه است
روزی که بمیرم دوست دارم تنم این بو را بدهد
در فکر و خیالات خود بودم که حس کردم یک سو سوی نوری دیدم
یک نورِ ضعیفِ چشمک زن
هیجان زده شدم
خون زیر پوستم دوید
یک حس نترسی و شجاعتی در وجودم سرازیر شد که مرا رو به جلو حرکت می‌داد
هرچه جلوتر می‌رفتم نور واضح‌تر میشد

دنیام تاریک بود
ولی صداها اون رو زنده نگه داشته بودن
میتونستم به وضوح صدای دارکوبی که داشت با نوکش پوسته درخت رو می‌شکافت، بشنوم.
یا با پرنده خوش صدایی که برای دلبری از جفتش چه چه میزد، همراه بشم.
صدای جیک جیک جوجه‌های کوچیکی که توی لونه به صف شدن تا مادرشون غذا رو باهاشون تقسیم کنه
صدای عبور باد از بین شاخه‌های درختا
صدای عبور آب از خونه‌ای که به سختی و با سال‌ها زحمت از بین سنگ‌های سخت و خشن برای خودش ساخته بود
صدای پای حیوونای کوچیک از بین چمنزار
بوی علف تازه که با شبنم صبحگاهی مخلوط شده
و عطر گل‌های وحشی توی دامنه
همه اینا بهم میگه من هنوز زنده‌ام
نفس میکشم
و می‌تونم لذت ببرم
دلم نمی‌خواد از رختخواب گرم و نرمم جدا شم
ولی نسیم خنکی صورتم رو قلقلک میده که پاشو تنبل خان
زندگی برات صبر نمیکنه
نمیخوای که طلوع طلایی رو از دست بدی
همین کافی بود که انرژی از قلبم به عضلاتم سرازیر بشه و توی یه حرکت از تخت جدا بشم
یه پتوی کوچولو دور خودم می پیچم و از در بیرون میرم
اولین برخورد کف پام با گیاه‌های مرطوب روی زمین، خود زندگیه
خنکی و حس تازگی با سرعت ۱ ثانیه از پوستم تا مغز استخوانم میره
چند قدمی رو با چشمان بسته و با پای برهنه روی چمن‌ها میرم و اکسیژن خالص رو میکشم توی ریه هام
یه نردبان کوچیک کنار ماشین هست که کاربرد مهمش تامین منظره مورد نیازه
مثل یه گربه کوچولو و پرانرژی که به دنبال پرنده رویاهاشه، از نردبان بالا میرم روی سقف میشینم
کلمات برای توصیف چیزی که رو به رومه اصلا کافی نیست
فکر میکنم خدا با قلموی جادوییش قرن ها نشسته، وقت گذاشته و با تک تک جزئیات این دنیا رو نقاشی کرده
و حالا لحظه موعود فرا میرسه
کم کم خورشید طره‌های طلایی گیسوانش رو باز میکنه و سراسر دنیا غرق نور و زیبایی میشه
چشم‌هام رو میبندم و گرمای ملایمش رو روی پوستم حس میکنم. چند دقیقه توی همین حالت کافیه تا شارژ بدنم پر شه و کل روز سرحال و پر انرژی باشم.
روی سقف دراز میکشم و اجازه میدم خورشید گیسوی بلندش رو عاشقانه دورم بپیچه. همینطور که چشمام بسته اس، مغزم رو از هر فکر اضافه ای خالی میکنم. زندگی کردنِ رویایی که همیشه توی سرت داشتی از لذت بخش ترین کارهاست.
کم کم کل دنیا داره بیدار و زندگی آروم و ساکت دوباره پرجنب و جوش میشه.
بعد از دیدن کامل طلوع و لذت بردن از محیط، حالا آماده ام که زندگی انسانیم رو شروع کنم
یه صبحانه عالی
یه کش و قوس و نرمش حسابی
و بعد پشت فرمون خونه متحرکم می‌شینم و میرم تو دل محیط بشری
تا به آدما عشق بدم
غذاهایی رو براشون درست کنم که مزه و رنگ عشق و محبت از سر و روشون چکه کنه
که وقتی اولین لقمه رو توی دهنشون میذارن، یاد غذای مامان پز توی آشپزخونه خونه بیفتن
که با مادر و پدر و خانواده سر سفره نشستن
و دارن میگن و میخندن و غذا میخورن
و برای لحظاتی هم که شده چراغ محبت توی دلشون روشن شه
و از زندگی لذت ببرن
و منم از پشت قاب ویترین کوچیکم لبخندشون رو ببینم
چشمام رو باز میکنم و یه نفس عمیق میکشم
عینکم رو روی چشمم میذارم و مشغول نوشتن نامه ای میشم که باید تا قبل از اتمام ساعت کاری اداری تمومش کنم و صبح روی میز مدیر آماده باشه
بالاخره یه روز رویای منم محقق میشه
و منم زندگی میکنم

در هر زمان زندگی جاریست
چه در تهران
چه در گیلان
چه در یک کوی بی پایان
چه باشی در جهانی کوچک و کوتاه
چه باشی در زمانی بس طویل آنگاه
گر توانی بگذرانی هر دمی را با رهایی
از بدی و از تباهی
با خوشی و خَلق یک لبخند شادی
بر لب آن آدم افسرده حال،
یا بسازی شادی بی انتهایی
در دل یک کودک مانده در این شام بلا
یکه و تنها به مانند درختی در بلا
تو همانی که جهان کوچک و کوتاه خود را
بُرده ای.
بُرده ای این صفحه شطرنج را
بُرده ای سرتاسرِ این‌ بازی پر‌ رنج را
و تو
آن یک از هزار
با دلی پر زِ امید و آرزوهای دراز
تو به تنهایی
تمام نقشه دنیای فانی را
به یک لبخند
و یک قطره
ز شوق دیدن شادی
عوض کردی
و تو
یک از هزار
به تنهایی توانستی بگردانی
امید رفته‌ی از دست این دنیای رنج
تا بزاید
تا بیاید
باز هم
کودکی در این جهان
با امید و آرزوهای نهان...